(Α΄Κορ. 12, 31)
Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. Μὴ πάντες ἀπόστολοι; Μὴ πάντες προφῆται; Μὴ πάντες διδάσκαλοι; Μὴ πάντες δυνάμεις; Μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; Μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; Μὴ πάντες διερμηνεύουσι; Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείτονα. Καὶ ἔτι καθ’ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι. (Α΄Κορ. 12, 27-31).
Η Εκκλησία του Κυρίου, χαρακτηρίζεται από τον Απόστολο Παύλο ως σώμα Χριστού, κεφαλή του οποίου είναι ο ίδιος ο Χριστός και μέλη του, όλοι οι πιστοί. Όπως το κάθε ξεχωριστό μέλος του ανθρωπίνου σώματος έχει διαφορετική λειτουργία και διαφορετική αποστολή και όλα τα μέλη συνεργαζόμενα και αλληλοσυμπληρούμενα προσφέρουν την αρμονική λειτουργία του, το ίδιο ισχύει και για το σώμα της Εκκλησίας. Όλα τα μέλη της, οι πιστοί, αν και είναι ισότιμοι μπροστά στα μάτια του Θεού έχουν όμως διαφορετική θέση, διαφορετικά χαρίσματα και διαφορετική αποστολή. Η θέση και η αποστολή του κάθε μέλους μέσα στην Εκκλησία εξαρτάται από δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι το είδος των χαρισμάτων με τα οποία έχει προικίσει τον καθένα ο Θεός. Ο δεύτερος είναι η ελεύθερη βούληση του κάθε μέλους να ανταποκριθεί ή όχι και να επαυξήσει αυτά τα χαρίσματα σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.
Στην Πεντηκοστή, είδαμε το Άγιο Πνεύμα να κατέρχεται στην κεφαλή κάθε Αποστόλου «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν» και να επιφοιτεί τα χαρίσματά Του. Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε πιστό κατά το μυστήριο του Χρίσματος. Τα χαρίσματα μερίζονται από το Άγιο Πνεύμα σε όλους τους πιστούς. Το Άγιο Πνεύμα δεν μερίζεται αλλά μερίζει τις δωρεές του. «Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα· καὶ διαιρέσεις διακονιῶν εἰσι, καὶ ὁ αὐτὸς Κύριος· καὶ διαιρέσεις ἐνεργημάτων εἰσίν, ὁ δὲ αὐτός ἐστι Θεός, ὁ ἐνεργῶν τὰ πάντα ἐν πᾶσιν. ἑκάστῳ δὲ δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος πρὸς τὸ συμφέρον. ᾧ μὲν γὰρ διὰ τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, ἄλλῳ δὲ λόγος γνώσεως κατὰ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα, ἑτέρῳ δὲ πίστις ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι, ἄλλῳ δὲ χαρίσματα ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι, ἄλλῳ δὲ ἐνεργήματα δυνάμεων, ἄλλῳ δὲ προφητεία, ἄλλῳ δὲ διακρίσεις πνευμάτων, ἑτέρῳ δὲ γένη γλωσσῶν, ἄλλῳ δὲ ἑρμηνεία γλωσσῶν. πάντα δὲ ταῦτα ἐνεργεῖ τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα, διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς βούλεται.» (Α΄Κορ. 12, 4-11). Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι διάσπαρτα μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Σε όλους τους πιστούς έχουν διαμερισθεί, αλλά στον καθένα διαφορετικά, ούτως ώστε, αλληλοσυμπληρούμενα να «συγκροτούν τον θεσμόν της Εκκλησίας». Από την ελεύθερη βούληση του καθενός όμως και το κατά πόσο θα εργασθεί επάνω σ’ αυτά, εξαρτάται η επαύξηση των ταλάντων αυτών προς δόξαν Θεού.
Ο μακαριστός π. Θεόφιλος, ο πνευματικός πατέρας της αδελφότητός μας, υπήρξε έως και πριν ένα έτος σημαίνον μέλος της στρατευομένης Εκκλησίας. Κατά κοινή ομολογία είχε προικισθεί από το Πανάγιο Πνεύμα με ιδιαίτερα χαρίσματα. Προγνωρίζοντας ο Θεός την αγάπη του για την Εκκλησία και το θυσιαστικό του πνεύμα, του δώρισε, από την αρχή κιόλας της ζωής του, ποικίλες πνευματικές δωρεές.
Πέρα από τα αξιόλογα επίκτητα τάλαντα με τα οποία τον χαρίτωσε, τον αξίωσε πρώτον να γεννηθεί από ενάρετους γονείς και να μεγαλώσει σε θεοφιλή οικογενειακό περιβάλλον. Του έστειλε στην πορεία ανθρώπους δίπλα του, οι οποίοι του ενέπνευσαν τον ενθουσιασμό για τη διάδοση του λόγου του Θεού στον δοκιμαζόμενο από πνευματική και υλική ανέχεια λαό του Θεού. Στη συνέχεια τον αξίωσε να λάβει το ύψιστο χάρισμα της ιερωσύνης και δια μέσω αυτού να μεταφέρει τη χάρη και την ευλογία του Θεού σε όσους προσέτρεχαν στο πετραχήλι του. Του δώρισε πολλούς και καλούς συνεργάτες αλλά κυρίως αφιερωμένες ψυχές, οι οποίες αντιλαμβανόμενες την καθαρή και άδολη ψυχή του και τους οραματισμούς του για τη διάδοση του Ευαγγελίου στα πέρατα της οικουμένης, στάθηκαν δίπλα στους αγώνες και τις αγωνίες του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Διαχειριζόμενος ως καλός οικονόμος τις χάριτες αυτές του Θεού, υπηρέτησε επάξια τον Θεό και τον άνθρωπο, διακονώντας με αυταπάρνηση σε όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής ζωής. Λειτουργική και πνευματική ζωή, διοίκηση οικοτροφείων, συγκρότηση και καθοδήγηση πολυμελούς αδελφότητος, πνευματική χειραγωγία κληρικών και λαϊκών, κτίτωρ ναών και πνευματικών κέντρων, λειτουργία κατασκηνωτικών περιόδων, έργα αγάπης και φιλανθρωπίας. Αλλά αυτό στο οποίο διέπρεψε πραγματικά ήταν η Ιεραποστολή. Εκεί ανάλωσε όλη του τη ζωή. Εζήλωσε «τὰ χαρίσματα τὰ κρείτονα…» (Α΄Κορ. 12, 31)
Ίδρυσε, οργάνωσε και στελέχωσε, υπό τις ευλογίες της Εκκλησίας και των εκάστοτε επιχωρίων επισκόπων, με όλα τα σύγχρονα μέσα το ιεραποστολικό έργο. Με το παράδειγμά του και το αγωνιστικό του πνεύμα, ενέπνευσε την αγάπη για την ιεραποστολή σε πλήθος αφιερωμένων και θεοφιλών ψυχών, οι οποίες ήταν οι ακούραστοι συνεργάτες του. Συγκρότησε και διεύθυνε ιεραποστολικές ομάδες. Υπό την ανύστακτη εποπτεία και ευλογία του λειτούργησαν εκατοντάδες κατηχητικά σχολεία για παιδιά και ενήλικες. Χρησιμοποίησε «εὐκαίρως ἀκαίρως» τον προφορικό λόγο με τα κηρύγματα, τις ομιλίες, τις δημόσιες αλλά και ιδιωτικές παραινέσεις και συμβουλές προς κάθε διψασμένη ψυχή. Αλλά και στον γραπτό λόγο δεν υστέρησε. Εξέδωσε εκκλησιαστικό μηνιαίο περιοδικό και ασχολήθηκε με τη συγγραφή πλήθους πνευματικών βιβλίων. Άνθρωπος με ανοιχτό πνεύμα και διορατικότητα, διέκρινε τις τεράστιες δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας. Ήρθε η ώρα που τον καλούσε ο Θεός να εισαγάγει σε κάθε σπίτι στον πλανήτη τη φωνή του Ευαγγελίου. Αναλαμβάνοντας τη στελέχωση και λειτουργία εκκλησιαστικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού, το πρόγραμμα του οποίου μεταδίδεται δορυφορικά και διαδικτυακά σε κάθε γωνιά της γης, έδωσε τη δυνατότητα σε κάθε ψυχή, όπου και αν βρίσκεται, να γευθεί τα ζωοπάροχα νάματα της ορθόδοξης πίστης του Χριστού.
Ο μακαριστός πατήρ Θεόφιλος, «έτεινε εύηκοον ους» στο πρότυπο του, τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, ο οποίος απευθυνόμενος στους Κορινθίους τους είπε: Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείτονα, καὶ ἔτι καθ’ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι (Α΄Κορ. 12,31). Αυτό εφάρμοσε ο αείμνηστος, εζήλωσε το κρείττον χάρισμα της ιεραποστολής. Όμως, «ἔτι καθ’ ὑπερβολὴν», περπάτησε και την οδό, την οποία του υπέδειξε ο Απόστολος. Και αυτήν είναι η οδός της αγάπης. Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων….καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι…(Α΄Κορ. 13,1-2).
Χωρίς αγάπη, όλα τα χαρίσματα, οι θυσίες και οι κόποι πάνε χαμένοι. Δεν έχουν καμία αξία μπροστά στα μάτια του Θεού. Ο π. Θεόφιλος ήταν άνθρωπος αγάπης. Ότι πρόσφερε, το πρόσφερε από αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Η ιεραποστολή, την οποία την υπηρέτησε με πάθος, ήταν η απόρροια αυτής του της αγάπης. Ήταν η εκδήλωση της έμπρακτης αγάπης μέσω του κρείττονος χαρίσματος που εζήλωσε και διάλεξε να υπηρετήσει. Εφάρμοσε στη ζωή του με όλες του τις δυνάμεις τον ύμνο της αγάπης: «Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.» (Α΄Κορ. 13,4-8).
Όλοι οι ευεργετηθέντες απ’ αυτήν του την αγαπητική πορεία, του απευθύνουμε ως ελάχιστο φόρο τιμής, την ευχαριστία και ευγνωμοσύνη μας, προσευχόμενοι στον εξουσία έχοντα ψυχών τε και σωμάτων Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, να του χαρίζει ανάπαυσιν της πολυμόχθου σαρκός του και αιώνιον ευφροσύνην εις την μακαρίαν ψυχήν του. Αιωνία του η μνήμη!
