Ὅλο τό διάστημα τῆς τρίχρονης κηρυκτικῆς δράσης τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἁπλός λαόςχαιρόταν τήν παρουσία καί τήν ἐξαίρετη εὐλογία Του, «πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖςἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ» (Λουκ. 13,17). Ἀντίθετα, οἱ ἄρχοντες προσπαθοῦσαν λόγῳ καί ἔργῳ, νά Τόν ἐξουθενώσουν καί ἐξολοθρεύσουν. Τρία χρόνια σκέφτονταν συνεχῶς καί σχεδίαζαν μέ ποιόν τρόπο θά μποροῦσαν αὐτόν τόν ἐνοχλητικό γι’ αὐτούς Ἰησοῦ, νά Τόν ἐξαφανίσουν ἀπό τό προσκήνιο τῆς ἱστορίας.
Χρησιμοποίησαν πολλές μεθόδους. Ἐφάρμοσαν πολλές πρακτικές. Ἔστειλαν ἐγκαθέτους μορφωμένους γραμματεῖς νά Τόν παγιδεύσουν μέ τόν λόγο τους ὥστε νά Τόν ντροπιάσουν στά μάτια τοῦ λαοῦ ὡς ἀγράμματο καί ἀθεολόγητο, «τότε πορευθέντες οἱ Φαρισαῖοι συμβούλιον ἔλαβον ὅπως αὐτὸν παγιδεύσωσιν ἐν λόγῳ» (Ματθ. 22,15). Ἀποτυγχάνοντας νά Τόν νικήσουν στόν λόγο, προσπάθησαν νά Τόν χτυπήσουν στό ἔργο Του. Προϊστάμενοι τῆς Συναγωγῆς, ἐπικαλούμενοι τόν Μωσαϊκό νόμο ἀλλά παρερμηνεύοντάς τον, προσπάθησαν νά Τόν ἀποτρέψουν νά κάνει θαύματα, «ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά…» (Λουκ. 13,14-15).
Συκοφάντησαν στήν συνέχεια τήν ζωή του. Τόν κατηγόρησαν στόν λαό ὡς φάγο καί πότη, ὡς φίλο ἁμαρτωλῶν, «ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος καὶ ἁμαρτωλῶν» (Ματθ. 11,19). Τοῦ προσῆψαν ἐπίσης τήν κατηγορία ὅτι δέν σέβεται τό κράτος καί τούς νόμους του, ὅτι δέν πληρώνει τούς φόρους, «ὁ διδάσκαλος ὑμῶν οὐ τελεῖ τὰ δίδραχμα» (Ματθ. 17,24). Ὅταν εἶδαν ὅτι ὅλη τους ἡ συκοφαντική πολεμική ἔπεφτε στό κενό καί δέν μποροῦσαν νά βροῦν κάτι σοβαρό νά Τόν κατηγορήσουν, ἄρχισαν νά παρερμηνεύουν τό κήρυγμά Του καί νά ξεσηκώνουν τόν λαό ἐναντίον Του. Κάποια στιγμή μάλιστα, ἔπεισαν τόν λαό νά Τόν πετροβολήσει, «ἦραν οὖν λίθους ἵνα βάλωσιν ἐπ’ αὐτόν» (Ἰω. 8,59), ὅμως ὁ Χριστός «ἐκρύβη, καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ διελθὼν διὰ μέσου αὐτῶν…» (Ἰω. 8,59).
Πολλές οἱ μέθοδοι ἐξολόθρευσής Του. Ὅταν ὅμως κατάλαβαν ὅτι τίποτε δέν μπόρεσαν νά καταφέρουν, τότε ἀποφάσισαν νά Τόν συλλάβουν, νά κάνουν δικαστήριο χρησιμοποιώντας ψευδομάρτυρες καί νά Τόν θανατώσουν, «τότε συνήχθησαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ, εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ἀρχιερέως τοῦ λεγομένου Καϊάφα, καὶ συνεβουλεύσαντο ἵνα τὸν ᾿Ιησοῦν δόλῳ κρατήσωσι καὶ ἀποκτείνωσιν» (Ματθ. 26, 3-4). Κατέστρωσαν σχέδιο σύλληψης. Τόν κατασκόπευσαν. Ἔβαλαν προδότη νά Τόν καταδώσει. Καί ὅταν ἦρθε ἡ κατάλληλη ὥρα, Τόν συνέλαβαν. Τό βράδυ ἐκείνο τῆς προδοσίας, ἐκτυλίχτηκαν σκηνές ἀστυνομικῆς δράσης κατά μεγάλου ἐγκληματία. Συνελήφθηκε ὁ Χριστός ἀπό σπείρα, ἀπό πολυάριθμη ὁμάδα ὁπλισμένων ἀνδρῶν.
Καί ἡ ἀπορία τοῦ Χριστοῦ προφανής καί δικαιολογημένη: «ὡς ἐπὶ λῃστὴν ἐξήλθετε μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων συλλαβεῖν με· καθ᾿ ἡμέραν πρὸς ὑμᾶς ἐκαθεζόμην διδάσκων ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ οὐκ ἐκρατήσατέ με…» (Ματθ. 26,55). Ἄν ἤμουν ἐγκληματίας καί κρυβόμουν, θά χρειαζόταν ὅλο αὐτό τό σκηνικό συλλήψεως. Ἐγώ ἀντίθετα, καθημερινά ἤμουν φανερά ἀνάμεσά σας.
Ἀμέσως μετά τήν σύλληψη Τόν ὁδήγησαν πρῶτα στό Ἰουδαϊκό δικαστήριο. Ἔβαλαν πολλούς ψευδομάρτυρες νά ποῦν διάφορες κατηγορίες, ὅλες ὅμως ἀβάσιμες, «οἱ δὲ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι καὶ τὸ συνέδριον ὅλον ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ ὅπως θανατώσωσιν αὐτόν, καὶ οὐχ εὗρον…» (Ματθ. 26,59). Δύο ψευδομάρτυρες ἰσχυρίστηκαν ὅτι θέλει νά γκρεμίσει τόν Ναό. Ὅτι δηλαδή εἶναι ἐπαναστάτης καί θέλει νά καταλύσει τά πάντα, παρερμηνεύοντας τήν προφητεία τοῦ Χριστοῦ γιά τήν τριήμερο ταφή καί Ἀνάστασή Του. Ὅλες ὅμως οἱ κατηγορίες ἀνίσχυρες νά προσδώσουν στόν Χριστό προφίλ ἐγκληματία καί νά ἐκδοθεῖ καταδικαστική ἀπόφαση.
Τόν ὁδήγησαν στήν συνέχεια στό δικαστήριο τῆς Ρωμαϊκῆς ἐξουσίας. Ἔκδηλη ὅμως, προφανής καί δικαιολογημένη ἡ ἀπορία τοῦ Ρωμαίου δικαστῆ Πιλάτου ὅταν παρουσίασαν τόν Χριστό μπροστά του ὡς ἔνοχο θανάτου, ἐνῶ στήν οὐσία δέν ὑπῆρχε βάσιμη κατηγορία, «ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔφη· τί γὰρ κακὸν ἐποίησεν;» (Ματθ. 27,23). Ποιό ἦταν τό ἔγκλημα τοῦ Χριστοῦ; Γιά ποιό λόγο ὅλη αὐτή ἡ πολεμική; τί γάρ κακόν ἐποίησεν;
Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα δέν ἦταν δύσκολη. Ὁ ἴδιος ὁ Πιλάτος, ὁ ὁποῖος γιά πολύ λίγο ἀσχολήθηκε μέ τό θέμα, ἀμέσως κατάλαβε τήν αἰτία τῆς δίωξης ἕως θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, «ᾔδει γὰρ ὅτι διὰ φθόνον παρέδωκαν αὐτόν» (Ματθ. 27,18). Ποιά ἦταν ἡ αἰτία; Ὁ φθόνος! Ὁ φθόνος ὁδήγησε τούς ἄρχοντες σέ ὅλη αὐτή τήν πολεμική. Ὁ φθόνος σταύρωσε τόν Χριστό. Δέν ἄντεχαν οἱ ἄρχοντες, οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ, κάποιον ἀνώτερό τους. Δέν ἄντεχαν τό φῶς τῆς ἀλήθειας καί τῆς δικαιοσύνης. Δέν ἄντεχαν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά τους. Δέν ἄφηναν οὔτε στόν Θεό χῶρο.
Μάλιστα, χωρίς βέβαια νά τό θέλουν, σκοτίστηκαν, καί ἐπάνω στόν σταυρό ἔγραψαν τήν ζήλεια τους. Ἔγραψαν τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο σταύρωσαν τόν Χριστό. «καὶ ἐπέθηκαν ἐπάνω τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ τὴν αἰτίαν αὐτοῦ γεγραμμένην· οὗτός ἐστιν ᾿Ιησοῦς ὁ βασιλεὺς τῶν ᾿Ιουδαίων» (Ματ.θ 27,37). Ἀπέκτειναν τόν Χριστό ἐπειδή ἦταν καί θά εἶναι ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων, ὁ βασιλιάς τοῦ κόσμου. Αὐτοί ὅμως δέν ἤθελαν βασιλιά γιατί ἤθελαν νά εἶναι οἱ ἴδιοι βασιλεῖς. Νά εἶναι οἱ μοναδικοί κυρίαρχοι. Οἱ μοναδικοί ἄρχοντες, ἐξουσιαστές, δυνάστες.
Ὅλα τά παιδιά τοῦ κόσμου, μέ τήν καθαρή καί ἁγνή ψυχή τους, ὅταν ἀκοῦνε ἀπό τήν μητέρα τους τήν ἱστορία τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ρωτοῦν μέ περισσή ἀπορία: Μά τί κακό ἔκανε καί σταύρωσαν οἱ ἄνθρωποι τόν Χριστούλη; Πῶς νά καταλάβουν τά ἀθῶα παιδιά τό θανατηφόρο δηλητήριο τοῦ φθόνου τῶν ἐνηλίκων; Ἡ ἐρώτηση τοῦ Πιλάτου «τί γὰρ κακὸν ἐποίησεν;» θά προβληματίζει συνεχῶς τίς ψυχές ὅλων τῶν ἀγαθῶν καί ἀπονήρευτων ἀνθρώπων…
