Αγάπη στο ψέμα – Μίσος στην Αλήθεια

ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ

Μά πῶς τό σκέφτηκες αὐτό; λέμε πολλές φορές ἀπορημένοι στόν συνομιλητή μας. Προσγειώσου…

Εἶναι λογικό αὐτό πού μοῦ εἶπες; Δέν βλέπεις ὅτι ἄλλη εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ἡ πραγματικότητα; Δέν μπορεῖς ἤ δέν θέλεις νά σκεφθεῖς λογικά;

Ὁ τρόπος σκέψης τῶν ἀνθρώπων ἐντυπωσιάζει καί ἐκπλήσσει πολλές φορές. Γινόμαστε συχνά μάρτυρες κάποιων ἀπόψεων καί θέσεων, πέρα ἀπό κάθε λογική. Ἀκοῦμε ἐνίοτε συλλογισμούς καί κοσμοθεωρίες, οἱ ὁποῖες μᾶς ξαφνιάζουν καί μᾶς προβληματίζουν. Δύσκολα κανείς ἑρμηνεύει τόν τρόπο σκέψεως τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι πραγματικά τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου ἕνα μυστήριο.

Δέν ὑπάρχει ὥρα καί στιγμή πού νά μήν σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος. Οἱ σκέψεις, κάθε κλάσμα τοῦ δευτερολέπτου, ἐναλλάσσονται ἡ μία μέ τήν ἄλλη. Τό τί σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος, ἔχει νά κάνει μέ τά ἐρεθίσματα πού δέχεται ἀπό τό περιβάλλον του καί μέ τό πῶς τά δέχεται ἤ τά ἀπορρίπτει.

Αὐτό ὅμως πού κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση, εἶναι ἡ περίπτωση πού ὁ ἄνθρωπος ἀρνεῖται νά σκεφθεῖ καί νά παραδεχθεῖ τήν ἀλήθεια. Ἀρνεῖται νά τήν δεῖ κατάματα. Νά τήν ἀντιμετωπίσει. Ἐνῶ βαθιά μέσα του μπορεῖ νά τήν ξέρει καί νά τήν παραδέχεται, δέν θέλει ὅμως νά τήν σκέφτεται. Προτιμάει νά ζεῖ στό ψέμα, στήν ὑποκρισία, στόν δικό του κόσμο, παρά στήν σκληρή πραγματικότητα. Εἶναι πάρα πολύ συνηθισμένο τό φαινόμενο αὐτό καί ἴσως τό ἔχουμε βιώσει οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι. Εἶναι ἴσως, ὑποσυνείδητα, ἕνας ψυχολογικός τρόπος νά ἀμυνθοῦμε σέ καταστάσεις πού δέν μποροῦμε νά τίς διαχειρισθοῦμε βλέποντάς τες κατάματα.

Ἡ στάση αὐτή ἀπέναντι στήν ἀλήθεια μπορεῖ νά βοηθάει σέ κάποιες περιπτώσεις καί ὥς ἕνα βαθμό, μέχρι ὁ ἄνθρωπος νά αὐξήσει τίς δυνάμεις του, ὥστε νά εἶναι σέ θέση νά ἀντιμετωπίσει τό ὁποιοδήποτε πρόβλημα. Μπορεῖ ὅμως νά εἶναι καί καταστρεπτική, ἄν κλείσει τά μάτια του ὁριστικά στήν ἀλήθεια, ἔχοντας πάρει ἀπόφαση νά μήν τήν ἀντιμετωπίσει.

Τό πόσο καταστρεπτικό γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι αὐτό, φαίνεται καθαρά ἀπό τήν ἀποκήρυξη, τήν ἄρνηση, καί τήν ἀπόρριψη ἀπό τήν σκέψη πάρα πολλῶν ἀνθρώπων, δύο μεγάλων ἀληθειῶν πού θά δοῦμε πιό κάτω. Οἱ δύο αὐτές ἀλήθειες ἔχουν νά κάνουν μέ τόν ἄνθρωπο ὡς πλάσμα τοῦ Θεοῦ καί ὡς ψυχοσωματική ὀντότητα. Αὐτές τίς δύο ἀλήθειες, ὅμως, οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι δέν θέλουν καθόλου νά τίς σκέφτονται.

Α) ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ἡ πρώτη μεγάλη ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι θνητός. Αὐτό σημαίνει ὅτι θά ἔρθει ὁπωσδήποτε κάποτε ἡ ὥρα νά βιώσει τόν θάνατο. Θά ἔρθει ἡ ὥρα πού τό σῶμα θά χωρισθεῖ ἀπό τήν ψυχή. Τό σῶμα θά παραμείνει στήν γῆ γιά νά διαλυθεῖ «εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη», καί ἡ ψυχή θά φτερουγίσει στούς οὐρανούς γιά νά συναντήσει τόν Πλάστη καί Δημιουργό της. Ἐκεῖ βέβαια θά δεχθεῖ τήν κρίση καί θά πορευθεῖ εἴτε στόν Παράδεισο εἴτε στήν Κόλαση, ἀνάλογα μέ τήν ἀγαθή ἤ πονηρή πορεία της στήν ἐπίγεια ζωή.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουν ὅτι ἔτσι εἶναι τά πράγματα. Γνωρίζουν ὅτι εἶναι θνητοί. Ὅμως οἱ πιό πολλοί, γιά τόν ἑαυτό τους δέν τό σκέφτονται καθόλου αὐτό. Ἰδίως οἱ νέοι ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι ἀθάνατοι. Ὅτι θά ἔχουν πάντα τίς δυνάμεις τους. Δέν σκέφτονται καθόλου τήν ὥρα τῆς ἀναχωρήσεώς τους ἀπ’ αὐτόν τόν μάταιο κόσμο. Ἀλλά ὄχι μόνον οἱ νέοι. Τό ἴδιο σκέφτονται ἤ μᾶλλον δέν σκέφτονται καί οἱ μεγαλύτεροι. Δέν θέλουν νά σκεφτοῦν τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους. Τήν ὥρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ τους ἀπό τά γήινα. Ἀρνοῦνται νά σκεφθοῦν ὅτι αὐτός ὁ ὑλικός κόσμος ἀφοῦ ἔχει ἀρχή, θά ἔχει καί τέλος.

Ἴσως πολλοί ἐπικροτοῦν αὐτή τήν ἄποψη, ὅτι δηλαδή δέν πρέπει νά σκεφτόμαστε τόν θάνατο γιά νά μήν μελαγχολήσουμε. Τό νά κλείσουμε τά μάτια σ’ αὐτή τήν μεγάλη ἀλήθεια ὅμως, ὅσο καί ἄν μᾶς ἀρέσει, δέν εἶναι λύση. Διότι αὐτό εἶναι στρουθοκαμηλισμός, καί δέν ἔχει καθόλου καλές συνέπειες. Τό νά μήν προετοιμαζόμαστε γιά κάτι τό ὁποῖο ὅλοι ἀνεξαιρέτως θά τό διαβοῦμε, θά μᾶς ὁδηγήσει στό νά ἀφήσουμε ἐδῶ ἐκκρεμότητες, ἀλλά, τό πιό σημαντικό, νά μήν ἑτοιμασθοῦμε γιά τήν ἑπόμενη ζωή.

Β) ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ἡ δεύτερη μεγάλη ἀλήθεια, τήν ὁποία ὅλοι ἀνεξαιρέτως θά τήν βιώσουμε, ἀλλά λίγοι τήν σκέφτονται, εἶναι ἡ ἀνάστασή μας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μέν θνητός ὡς πρός αὐτή τήν ζωή, ὅμως θά ἔρθει ἡ ὥρα, τότε πού θά σαλπίσει ὁ ἄγγελος, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, πού ὅλες οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων θά ξαναενωθοῦν μέ τά καινά καί ἀφθαρτοποιημένα σώματά τους. Θά ἔρθει ἡ ὥρα πού ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά ἀναστηθοῦν, γιά νά συνεχίσουν τήν πορεία τους στήν αἰωνιότητα καί τήν ἀφθαρσία. Μᾶς τό λέει πολύ καθαρά τό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Κυρίου μας:

 «μή θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καί ἐκπορεύσονται οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δέ τά φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (Ἰω. 5, 28-29).

Τήν δεύτερη μεγάλη αὐτή ἀλήθεια, τήν ὁποία ὅλοι θά τήν ζήσουμε, οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι δέν τήν παραδέχονται. Δέν θέλουν νά τήν παραδεχθοῦν, γιατί δέν θέλουν νά κριθοῦν γιά τίς πράξεις τους. Δέν θέλουν συνεπῶς νά σκεφθοῦν τήν ὥρα τῆς συναντήσεώς τους μέ τόν δίκαιο Κριτή τοῦ παντός. Αὐτή τους ὅμως ἡ στάση δέν ἀναιρεῖ τήν πραγματικότητα.

Ἡ ἀλήθεια, εἴτε εἶναι ἀρεστή εἴτε δυσάρεστη, εἶναι πάντα ἀλήθεια. Ὅσο καί νά κλείνουμε τά μάτια μας σ’ αὐτήν, εἶναι πάντα μπροστά μας. Τί κρίμα νά ἀγαποῦν οἱ ἄνθρωποι τό ψέμα καί νά μισοῦν τήν ἀλήθεια! Δυστυχία μας θά εἶναι ἡ ἀποκήρυξή της. Εὐτυχία, ὄχι μόνο ἡ συμφιλίωση μαζί της ἀλλά καί ἡ ἕνωσή μας μέ τήν μόνη Ἀλήθεια, τόν Ἰησοῦ Χριστό!